Acizliğimiz muhtaçlığımızı perdeliyor. Bu sebepten ne hakikatimizi biliyoruz ne de haddimizi! Bilmeyi dert edinmekten uzaklaştıkça meseleler art arda geliyor. Meselelerin birini dahi çözmeden bir yenisi önümüzde beliriyor. Sadece bakmakla kalıyoruz. Gün bitsin istiyoruz. Ertesi günü niçin yaşayacağımızı bilmeden güne başlıyoruz. Sanki zamana tutuklu kalmışız. Zaman, için için bizi tüketen bir kurt… Bazı anlar bu durumdan rahatsızlık duyduğumuz olmuyor değil. Lakin meseleyi ortaya koyacak kadar ne bir bilgiye ne de akıl sağlığına sahibiz. Bedenimizi ancak bir sonraki güne taşıyacak kadar güce sahip. Tokluğumuz aç çocukları unutturuyor. Konforumuz zulmü görmezden gelmeye götürüyor bizi. Çocuklarımız için en güzelini istiyoruz ama kendimiz çirkinlikleri normalleştiriyoruz. Parayı araç olmaktan çıkarıp amaç hâline getiriyoruz. Ölüm her şekilde etrafımızdayken bile ibret alma duygusu yaşamıyoruz. Tevazuu yapma
Bir toplumun üyesi olmanın ilk şartı var olan ahlaki çerçeveyi kabul etmektir. Toplum içerisinde değer karmaşası oluşması ve zamanla “faydacılığın” her şeyin önüne geçmesi, etik kurallarının uygulanmasını etkiler. Bu durumda “toplumsal yozlaşma” ortaya çıkar. Toplumda oluşan yozlaşma hayatın her alanını etkisi altına alır. Günü kurtarma adına yapılan göstermelik çalışmalar, teknolojinin hızla gelişmesi, bireylerin dengesiz ve kötü yaşayışı, aşırı hırs, bencil ve açgözlü davranmak, ideolojik ya da siyasal ayrımcılık bu yozlaşmayı tetikleyen nedenlerin başında gelir.
“Dünyada Engelliler Bakanlığının bulunduğu tek ülke olan, ölülerini dahi sayamayan ve her gün onlarca kişinin öldürülmesi gibi vakaların artık haberden bile sayılmadığı Afganistan ın kuzey bölgesinde bir Türk yurdu: Güney Türkistan.
En mazlum, en fakir, en muhtaç ve en çok göz ardı edilen Türkistan. Zamanında Şakîk-i Belhî, Dehhâk bin Müzâhim ve Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî gibi pek çok büyük âlim ve velinin yetiştiği, toprağı gülistan olan Türkistan.
Anadolu’dan kadim ancak Anadolu’dan kimsesiz, Gaznelilerin, Selçukluların yadigârı topraklar.
Beterin beteri var deyip o anlık dille çok şükür diyoruz amaaa. Gerçek şükür kişiyi mutlu eder, güzel bakmak, güzel görmek, nasip olanla yetinmek, olumsuzluklardan hayırlar keşfetmek bunlardan başlıcaları olmalı. Mesela çocuk odası dağınıksa çocuğa kızmak, söylene söylene toplamak veya toplatmak yerine Allahü teâlâya şükürler olsun ki bana odayı dağıtacak evlat vermiş, o evladı eğitecek odasını toplamayı öğretecek fırsatı vermiş, bunları idrak edecek akıl vermiş vs. demek.
Evi temizleyip bulaşık yıkayıp ütü yaparken söylenmek yerine, Allahü teâlâya şükürler olsun ki bunları yapabilecek sağlığa sahibim, yaptıkça sevap kazananlardanım, bunları yapacak birçok eşyam ve yuvam var demek. Örnekleri de şükürleri de çoğaltmak mümkün. Ama şükür yoksa her şeye sahip olsa da yine de mutsuzluk kaçınılmaz olur çünkü bir süre sonra sahip oldukları da ona yeterli gelmez, hep bir doyumsuzluk hep b
Evde büyükanne veya büyükbaba yemeğe başlarken yüksek sesle besmele çekince evde kimse besmele çekmeyi unutmazdı. Sofradan kalkan eğer ailece dua edilmez ise “elhamdülillah” diyerek kalkardı.
Geleneksel aile kültüründe insanlar töreleri iyi bildiği için mahalleli sokaktan gelip geçerken gördüğü nesnelere bakarak geçtiği evle ilgili çeşitli kanaatlere sahip olurdu…
Örnek olarak cumbalı ahşap evlerin pencerelerinde var olan çiçekler sadece çiçek olarak bulunmazdı. Her birine anlam katabilen bir gelenek vardı.
Yine kapı tokmaklarının da değişik anlamları vardı. Örnek olarak tokmaklar çift halkadan yapılırdı. Bunlardan, aslan başı motifli ve büyük olanı kalın ses çıkartırdı. Çiçek motifli ve küçük olan ince ses çıkartırdı. Eğer eve erkek misafir gelmiş ise erkek o kalın sesli tokmağı tıklatırdı. Böylece ev sahibi gelenin erkek olduğunu anlardı. Böylece kapıyı evin erkeği açardı. O anda evde erke