Acizliğimiz muhtaçlığımızı perdeliyor. Bu sebepten ne hakikatimizi biliyoruz ne de haddimizi! Bilmeyi dert edinmekten uzaklaştıkça meseleler art arda geliyor. Meselelerin birini dahi çözmeden bir yenisi önümüzde beliriyor. Sadece bakmakla kalıyoruz. Gün bitsin istiyoruz. Ertesi günü niçin yaşayacağımızı bilmeden güne başlıyoruz. Sanki zamana tutuklu kalmışız. Zaman, için için bizi tüketen bir kurt… Bazı anlar bu durumdan rahatsızlık duyduğumuz olmuyor değil. Lakin meseleyi ortaya koyacak kadar ne bir bilgiye ne de akıl sağlığına sahibiz. Bedenimizi ancak bir sonraki güne taşıyacak kadar güce sahip. Tokluğumuz aç çocukları unutturuyor. Konforumuz zulmü görmezden gelmeye götürüyor bizi. Çocuklarımız için en güzelini istiyoruz ama kendimiz çirkinlikleri normalleştiriyoruz. Parayı araç olmaktan çıkarıp amaç hâline getiriyoruz. Ölüm her şekilde etrafımızdayken bile ibret alma duygusu yaşamıyoruz. Tevazuu yapmacık davranışların parçası saydık. Doğru söyleyeni dokuz köyden kovuyoruz. Hastaneler yaptıkça hastalar artıyor, teknoloji geliştikçe dertler çoğalıyor. Üretim artıkça kanaat azalıyor… Devasa adalet sarayları yapılıyor fakat suçu önleyemiyor.