Ali, içeri girip girmemekte tereddüt yaşıyordu. Dayandığı ağaçtan önündeki çiftliğin karşısındaki uçsuz bucaksız yola baktı gayr-i ihtiyari. Bahar da iyice kendini hissettirmeye başlamıştı. Meçhule uzanır gibi ucu görünmeyen yolun iki tarafında artık çiçekleri meyveye durmuş ağaçlar, disiplinli bir merasim bölüğü gibi sıralıydı. Ne ileri gidebiliyorlardı ne de geri, tıpkı çalışmaya karşı can atan ama elinden hiçbir şey gelmeyenler gibiydi…
Ali, bazen de kendini bir ağaca benzetirdi ama öyle rastgele bir ağaç değil, hiç yıkılmayan, yeşili solmayan, hiç kaybetmeyen bir ağaç da değil; hayatın rüzgârında gitmesi lazım gelen cihete doğru bükülen, kimi zaman ise savrulan daha yeni ağaç olma hususiyeti kazanan fidanlar gibi… Mevsimsiz ekerseniz tutmaz, yerini şartlarını gözetmezseniz, hazana daha ilk doğumunda dayanamaz… Siz onun gözünün içine baksanız da tabiatı gereği kaybetmeye mahkûmdur ama