Τελευταία φορά είδα τον Τόλη Βοσκόπουλο σε ένα μικρό σχετικά μαγαζί, πίσω από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Βάδιζε ήδη στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, η υγεία του είχε αρχίσει να καταπονείται. Μας καλωσόρισε, μας είπε δεκαπέντε από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του – όχι ποτ πουρί, ολόκληρα τα τραγούδια – και παρέδωσε το μικρόφωνο στον άλλον, με τον οποίον μοιραζόταν το πρόγραμμα. «Σας ευχαριστώ που με ανεχθήκατε…» μας αποχαιρέτησε με υπόκλιση.
Μείναμε άναυδοι. Ποιος ευχαριστούσε ποιον; Ποιον είχαμε ανεχθεί; Εκείνον που μας είχε μαγνητίσει, μ�