Dit verhaal is ook te beluisteren. Journalist Mattijs Smit leest voor.
Vrolijk draait Anja van Wijk heen en weer in haar elektrische rolstoel, haar linkerhand telkens van de joystick afhalend en weer terugleggend. Zo noodgedwongen rustig als haar onderlichaam aan de stoel is gebonden, zo energiek is ze met de lichaamsdelen die ze wél kan bewegen. En met haar gezicht. Haar mimiek verandert elke seconde en onderstreept continu alles wat ze zegt.
‘Ik zeg altijd dat ik ongelukkig geboren ben,’ vertelt Van Wijk. ‘Sowieso ben ik veel te vroeg geboren. En daarna ging er ook nog van alles mis. Ik ben spastisch. Dat betekent bijvoorbeeld dat ik meerdere keren per dag een ongecontroleerde schrikreactie heb, als ik achter me ineens iemand hoor roepen of als er iets op de grond valt. Ik kan niet lopen, dus ik ben afhankelijk van mijn rolstoel. En voor sommige dingen ben ik afhankelijk van hulp of medewerking van anderen.’