γράφει ο ΑΚΗΣ ΚΟΣΩΝΑΣ
Με την Ιταλία δεν πλήττει πολιτικά (και όχι μόνο) ποτέ κανείς. Εχει μια ειδικότητα στην παραγωγή πολιτικής, παρασκηνίων και ζυμώσεων. Οι διεργασίες μέσα στα κόμματα, οι ίντριγκες, οι ανατροπές ηγεσιών, οι συμμαχίες είναι παράδοση. Συμβαίνουν, μάλιστα, χωρίς φαινομενικά να υπάρχει κανένας λόγος, αλλά δημιουργούν ένα κλίμα πολιτικοκοινωνικής γιορτής, ευφορίας, προσδοκιών ότι κάτι θα γίνει. Τώρα αίφνης, ενώ η χώρα κυβερνάται σχεδόν διακομματικά από τον πρώην μεγαλοτραπεζίτη Μάριο Ντράγκι, η Δεξιά στο σύνολό της αποφασίζει να συνεργαστεί προκειμένου να υπάρχει μια «έτοιμη λύση» αν χρειαστεί. Το «αν χρειαστεί» παραπέμπει είτε σε εκλογικό αδιέξοδο το 2023 είτε σε διάλυση συμμαχιών που στηρίζουν την κυβέρνηση Ντράγκι νωρίτερα. Λίγο πριν, τα κάποτε «αστεράτα» Πέντε Αστέρια του Μπέπε Γκρίλο απομάκρυναν ουσιαστικά από την ηγεσία τον φέρελπι (νόμιζαν) Λουΐτζι ντι Μάιο, προσφέροντας την ηγεσία στον καθηγητή και πρώην πρωθυπουργό Τζουζέπε Κόντε. Ταυτόχρονα, δήλωνε παραίτηση από την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος ο επιτυχημένος Νίκολα Τζινγκαρέτι (αδελφός του ηθοποιού που υποδύεται τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο) και στη θέση του επιλεγόταν ο αθόρυβος Ενρίκο Λέτα. Τον οποίο είχε ανατρέψει ο Ματέο Ρέντσι παλαιότερα για να γίνει πρωθυπουργός. Καθείς στο είδος του!